قرارداد آتی سنتی چیست؟

قرارداد آتی سنتی یک قرارداد قانونی برای خرید یا فروش یک دارایی کالا یا اوراق بهادار خاص در یک زمان مشخص در آینده است همچنین یک قرارداد استاندارد است که توسط بورس آتی تنظیم شده است. به عنوان مثال، هیئت تجارت شیکاگو تصریح می کند که واحد معاملات قرارداد آتی گندم 5000 بوشل است. اگر تاجر 1 قرارداد بخرد به این معنی است که در تاریخ انقضای آن قرارداد 5000 بوشل گندم خواهد خرید.

 قرارداد دائمی چیست؟

قرارداد دائمی یکی از مشتقات ارزهای دیجیتال است که شبیه به قرارداد آتی سنتی است که می‌توان آن را به‌عنوان یک بازار اسپات با مارجین دید؛ قیمت این نوع قرارداد ها از طریق نرخ تأمین مالی در بازار اسپات ثابت نگه میدارد. ویژگی کلیدی قرارداد دائمی این است که تاریخ انقضا یا تسویه حسابی ندارد و شما می توانید تا زمانی که دوست دارید (در صورت عدم لیکوئيد شدن) پوزیشن های خود را حفظ کنید.

تفاوت بین قرارداد دائمی و قرارداد آتی سنتی

۱. شیء یا کالا

هدف قراردادهای آتی سنتی عمدتاً کالاهای مشهود یا دارایی های مالی (مانند سویا، سوخت های فسیلی، سهام و اوراق قرضه) است.

از سوی دیگر، هدف قرارداد دائمی، رمزارزهایی مانند BTC/USDT و ETH/USDT است که ناملموس هستند.

۲. انقضا / دوره تسویه حساب

برای قراردادهای آتی سنتی، ساعت معاملاتی توسط بورس آتی تعیین می شود که معمولاً 9 ساعت در روز است که به صورت ماهانه، سه ماهه یا سالانه تسویه می شود.

در مورد قرارداد دائمی، تاریخ انقضا یا تسویه حسابی وجود ندارد، بنابراین می توانید 7*24 معامله کنید.

۳. مکانیزم

در بازارهای قرارداد آتی سنتی، زمانی که معامله‌گران نمی‌توانند موقعیت‌های خود را به موقع در طول نوسانات شدید بازار ببندند و clawback اتفاق می‌افتد. یعنی نرخ تامین مالی نمی تواند زیان را پوشش دهد، همه معامله گران سودده باید زیان کلاوبک رابپردازند.

همانند بازارهای قرارداد دائمی، مکانیسم "کاهش خودکار" با کسر پوزیشن طرف مقابل برای کاهش ریسک بازار اقتباس شده است؛ همچنین زیان clawback به جای معامله گران با نرخ های تامین مالی پوشش داده می شود